Voor velen ligt Corona in het verleden, maar in de zorg voelt men nog dagelijks de effecten en is de inhaalslag in volle gang. De ziekenhuizen werken hard en proberen op verschillende manieren de wachtlijsten weg te werken. Zorgpersoneel zet zich 110% in om alles zo goed mogelijk te laten verlopen, maar toch lijkt er geen einde aan de wachtlijsten te komen.
Regelmatig worden patiënten teleurgesteld met de boodschap dat ze voorlopig nog niet aan de beurt zijn. Dit is niet alleen vervelend voor hen, maar ook voor het zorgpersoneel en met name de administratieve medewerkers die deze boodschap vaak door moeten geven.
Het ziet er helaas niet naar uit dat dit zo is opgelost. Ik heb met verschillende zorgmedewerkers gesproken en merk dat ze er moedeloos van worden. Op dagelijks basis mensen teleurstellen zorgt voor frustratie en tevens ook voor interne frictie bij deze groep. Je wilt zo graag iemand helpen, maar er is te weinig ruimte. Patiënten halen alles uit de kast om te proberen eerder geholpen te kunnen worden; ze delen hun persoonlijke verhalen in de hoop op empathie en een snellere behandeling. Helaas leidt dit vaak toch tot teleurstelling en draagt het eraan bij dat de spanning tussen de patiënten en de zorgmedewerkers nog hoger wordt.
Aan de ene kant staan de zorgmedewerkers, die de zorg na 3 jaar, waarin de druk van de maatschappij op hen groot was, bijna niet meer kunnen dragen. Het harde werken maakt het lastiger om plezier uit dat werken te halen. Hierdoor zie je leegloop en uitval door ziekte.
Aan de andere kant staan de patiënten die langere tijd met hun klacht rondlopen waardoor deze soms ook nog eens verergerd. Dit maakt hen nog behoeftiger naar hulp, immers is je lijf je dierbaar en wil je er zo lang mogelijk in gezonde staat van genieten. Ook binnen deze groep ontstaat frustratie en frictie; al 3 jaar vragen we aan patiënten om rekening te houden met patiënten die acuter hulp nodig hebben. Wanneer jouw pijnklachten jouw leven gaan belemmeren, wil jij zelf zo snel mogelijk geholpen worden. Als een ander dan voorrang krijgt, frustreert dat.
Je hebt dus de zorgmedewerker die overladen wordt met een teveel aan werk en de patiënt die klaar is met het wachten op de zorg. Dit leidt ook tot frictie tussen deze beiden groepen; voor beide wordt het lastiger ‘rustig’ te blijven en ‘het netjes te houden’.
Ik schrok toen een collega mij vertelde dat ze telefonisch bedreigd werd door een patiënt die het niet eens was om 2 maanden langer te wachten voor een MRI scan. Helaas was met de planning iets verkeerd gegaan, een fout vanuit de zorg waardoor de patiënt werd benadeeld. Toch geeft dit de patiënt niet het recht om tot bedreiging over te gaan.
Gelukkig zie ik een positieve ontwikkeling. Diverse instellingen gaan steeds beter samenwerken; er wordt minder lastig gedaan wanneer er op een andere plaats sneller hulp kan worden geboden. Kleinere klinieken worden vaker aanbevolen omdat ze kortere wachttijden hebben en kunnen de wat simpelere zorgaanvragen op zich nemen. De technologie levert hier een positieve bijdrage aan doordat dossiers en beelden sneller en makkelijke uitgewisseld kunnen worden.
Wat mij bezighoudt is de vraag hoe we de spanning tussen patiënt en zorgmedewerker minder hoog kunnen maken, zodat het voor beide partijen een situatie wordt waarin de patiënt zo goed mogelijk geholpen wordt en de zorgmedewerker weer met plezier aan het werk gaat.
Ik mis in deze hele situatie vaak de informatieverschaffing richting de patiënten zodat ze weten waar ze aan toe zijn. Op deze manier voorkom je teleurstelling doordat de patiënt een duidelijk beeld krijgt van de wachttijd. Dit maakt de wachttijden dan wel niet korter, maar zal het aantal boze telefoontjes misschien wel verminderen.
Wat belangrijk is, is om over bovenstaande in gesprek te blijven en samen te kijken naar oplossingen. Gun jezelf de tijd om hiermee aan de slag te gaan. Op deze manier voelen zowel de zorgmedewerkers als de patiënten zich gehoord. Ik ga graag met de zorgmedewerkers in gesprek om ervoor te zorgen dat deze spanning en frustratie jou niet het werkplezier en levensgeluk ontneemt.
Tot slot hoe denk jij hierover?
Comments