Rouw en schuldgevoel na abortus: een verhaal over heling en zachtheid

Veel vrouwen dragen na een abortus gevoelens van verdriet, schaamte of schuld met zich mee vaak in stilte.In mijn praktijk ontmoet ik regelmatig vrouwen die pas jaren later de moed vinden om te praten over hun ervaring.Niet omdat ze het zijn vergeten, maar omdat het te pijnlijk, te beladen of te ingewikkeld voelde om te delen.

In mijn praktijk ontmoet ik regelmatig vrouwen die pas jaren later de moed vinden om te praten over hun ervaring.Niet omdat ze het zijn vergeten, maar omdat het te pijnlijk, te beladen of te ingewikkeld voelde om te delen.

In Nederland maakt ongeveer één op de vijf vrouwen in haar leven een abortus mee.Bijna niemand praat daarover, terwijl het een ervaring is die vaker voorkomt dan we denken.Onderzoek laat zien dat 99% van de vrouwen geen spijt heeft van haar keuze, maar dat betekent niet dat het geen emotionele impact heeft.Veel vrouwen ervaren daarna gevoelens van verdriet, twijfel, schaamte of schuld, zelfs als ze diep vanbinnen weten dat het destijds de juiste beslissing was.Het laat zien dat abortus niet alleen een medische ingreep is, maar ook een emotionele gebeurtenis iets wat aandacht, erkenning en zachtheid verdient.

In deze blog deel ik het verhaal van één van die vrouwen. Een vrouw die me raakte als mens, en als therapeut.Haar ervaring laat zien hoe diep rouw na abortus kan zitten, en hoe heling begint wanneer er eindelijk ruimte komt voor zachtheid.

In deze blog deel ik het verhaal van één van die vrouwen. Een vrouw die me raakte als mens, en als therapeut.Haar ervaring laat zien hoe diep rouw na abortus kan zitten, en hoe heling begint wanneer er eindelijk ruimte komt voor zachtheid.

Een verhaal van verlies en stilte

Ze kwam bij mij omdat ze eerder twee miskramen had meegemaakt.Pas tijdens onze tweede sessie vertelde ze me zacht:

1 op 5 vrouwen een abortus meemaken

“Ik heb… vroeger een abortus gehad.”

Ze keek naar beneden terwijl ze het zei.“Het is lang geleden,” vervolgde ze. “Ik was jong, mijn ex was er niet klaar voor om vader te worden. En ik dacht dat ik er toen goed mee omging… maar soms voel ik nog steeds iets van verdriet. Mijn huidige partner weet het niet eens.”

Ze durfde het bijna niet te zeggen.Alsof ze zich moest verantwoorden. Alsof ik haar misschien zou veroordelen.

Dat deed ik natuurlijk niet maar haar lichaam vertelde wat haar woorden nog niet durfden.Een gespannen kaak, tranen die net niet vielen, een adem die ze inhield. Schuldgevoel na abortus is geen klein gevoel. Het nestelt zich stilletjes, diep in het lijf.

Ze droeg dit stuk van haar leven met zich mee, in stilte.Alsof het een geheim was dat te zwaar woog om te dragen.

De last van schuld en schaamte

Wat ze voelde, zie ik vaker bij vrouwen die een abortus hebben meegemaakt. Ze weten rationeel dat ze destijds deden wat het beste leek, maar emotioneel blijft er iets hangen een mengeling van verdriet, twijfel en schuld.

Schaamte maakt dat veel vrouwen zwijgen.Ze vrezen onbegrip, afwijzing of de pijnlijke vraag: “Waarom heb je dat gedaan?” Daardoor blijft de rouw verborgen, en lijkt het alsof er niets te helen valt.

Maar rouw vindt altijd zijn weg, ook als je hem probeert te verstoppen.Soms in vermoeidheid, soms in spanning, soms in dat ene moment waarop de stilte te groot wordt.

Rouw na abortus is echte rouw

Rouw hoort niet alleen bij iemand die we verliezen, maar ook bij dat wat had kunnen zijn.Bij een toekomstbeeld dat plots verdwijnt.

Veel vrouwen denken dat ze geen recht hebben op verdriet na een abortus omdat ze “zelf kozen”.Maar rouw luistert niet naar logica.Je kunt iets beslissen met je hoofd, en er toch om rouwen met je hart.

De vrouw uit mijn praktijk zei later:

“Ik dacht dat ik er overheen was. Maar nu ik het hardop heb gezegd, voel ik pas hoeveel ik het heb weggestopt.”

Dat moment van eerlijkheid was ook het begin van haar heling.Want rouw na abortus vraagt niet om oordeel, maar om erkenning.

De kracht van een veilige ruimte

Wat me telkens weer raakt, is hoe vrouwen openbloeien zodra ze hun verhaal eindelijk mogen vertellen.Zodra ze merken dat er iemand luistert zonder oordeel, zonder haast, zonder advies.

Een veilige ruimte betekent niet dat het verdriet verdwijnt, maar dat het gedeeld mag worden.Dat het niet meer in stilte hoeft.

Bij deze vrouw zag ik iets zachter worden.Haar schouders zakten, haar ademhaling werd rustiger.Ze zei:

“Nu ik je zo dit vertelt, voel ik mij opgelucht. En realiseer ik mij ook hoeveel ik er onbewust mee bezig was, nu ik ook 2 miskramen heb meegemaakt ”

Dat is wat heling doet. Het maakt niet alles goed, maar het maakt het lichter.

Laten we stoppen met oordelen, en beginnen met dragen

Iedere vrouw kent momenten van twijfel, verlies of keuze.Soms klein, soms levensveranderend.En elke keuze verdient begrip in plaats van veroordeling.

Laten we als vrouwen ruimte maken voor eerlijke gesprekken ook over onderwerpen die beladen voelen.Want we weten nooit precies wat een ander heeft meegemaakt of welke last zij draagt.

Als we stoppen met oordelen, kunnen we beginnen met dragen.Samen maken we het leven lichter.

Zachtheid als begin van heling

Misschien herken je iets in dit verhaal.Misschien draag jij ook iets met je mee dat je moeilijk kunt uitspreken.

Weet dan: je hoeft het niet alleen te dragen.Je hoeft niets te verantwoorden.Er is ruimte voor jouw verhaal precies zoals het is.

Wil je hierover praten, of voelen wat dit verhaal bij jou losmaakt?Ik bied een veilige plek waar verdriet, twijfel en zachtheid mogen samenkomen.

Plan een gratis gesprek